Przygotowywanie worków RTU – Oddział czy Apteka?

Nie zapominajmy o koniecznej aktywacji i suplementacji

Wszystkie worki „RTU” wymagają aktywowania i dodania witamin i pierwiastków śladowych, niezbędnych w wielu procesach metabolicznych w organizmie, worki dwukomorowe wymagają także dodania emulsji tłuszczowej. Ale nie wolno zapominać, że także i inne składniki należałoby dostosować do zapotrzebowania danego pacjenta – a wybierając worek o pożądanej ilości białka i kalorii dostajemy niejako „w komplecie” tylko pewną ilość pozostałych składników, np. elektrolitów. Ilość ta w praktyce klinicznej rzadko odpowiada rzeczywistemu zapotrzebowaniu pacjenta, i w związku z tym należy ją uzupełnić. Dodatkowo worki czasami wzbogaca się o substancje immunomodulujące, takie jak kwasy tłuszczowe Ω-3 lub glutaminę. Przy prawidłowo zaplanowanym żywieniu lista dodatków jak widać wydłuża się, a wraz z nią lista czynności, które trzeba przy tym wykonać.

“worki czasami wzbogaca się o substancje immunomodulujące, takie jak kwasy tłuszczowe Ω-3 lub glutaminę”

Mieszanina częściowo przygotowana, a zagrożenia takie same

Podczas aktywacji i suplementacji takiego worka przez cały czas zobowiązani jesteśmy nie tylko przestrzegać zaleceń producenta, jeśli chodzi o kolejność dodawania czy ilość możliwych dodatków, ale również zachować świadomość charakterystyki mieszaniny odżywczej i jej składników. Jak wiemy, kompletna mieszanina to często ponad 50 różnych składników, które wzajemnie ze sobą reagują, mogą być niezgodne chemicznie lub niestabilne i z tego powodu wymaga to odpowiedniej techniki sporządzania. Ponadto, niektóre ze składników, np. KCl, to substancje o wąskim indeksie terapeutycznym, które trzeba odmierzyć z dużą dokładnością. Mimo więc pozornie mniejszej liczby czynności do wykonania podczas przygotowywania mieszanin, nawet te przygotowane na bazie worków RTU to leki o podwyższonym ryzyku wystąpienia zagrożeń dla pacjenta, i powinny być przygotowywane przez wykwalifikowany personel o merytorycznej wiedzy, pozwalającej te zagrożenia i trudności przewidywać.

“kompletna mieszanina to często ponad 50 różnych składników, które wzajemnie ze sobą reagują, mogą być niezgodne chemicznie lub niestabilne i z tego powodu wymaga to odpowiedniej techniki sporządzania”

Stabilność mikrobiologiczna

Kolejnym aspektem jest stabilność mikrobiologiczna mieszaniny do żywienia pozajelitowego, która musi być jałowa i apirogenna. Gwarancja producenta w tym zakresie dotyczy jedynie okresu przechowywania, przed dodaniem wszystkich dodatkowych substancji, dalsza odpowiedzialność spada na osobę sporządzającą. Wiedząc, że na oddziałach szpitalnych nie panują warunki aseptyczne, nie możemy też w prosty sposób założyć, że mieszanina przygotowana na oddziale zostanie zużyta ex tempore, od razu po przygotowaniu, gdyż podajemy stosunkowo duże ilości składników, wlew trwa od kilkunastu godzin do doby, a sama mieszanina jest świetną pożywką dla drobnoustrojów i sprzyja ich namnożeniu. Jedynym właściwym sposobem przygotowywania takich mieszanin jest więc sporządzanie ich w warunkach aseptycznych, w pomieszczeniu o odpowiedniej czystości mikrobiologicznej i pod laminarnym nawiewem jałowego powietrza, a takie warunki są w stanie dostarczyć jedynie apteki szpitalne, i zgodnie z obowiązującymi aktami prawnymi i rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego to one są miejscem, gdzie mieszaniny do żywienia pozajelitowego, nawet te przemysłowe, powinny być przygotowywane.

Artykuł pochodzi z serwisu